Hvalfjarðargöngin frá upphafi aldrei uppfyllt alþjóðlegar öryggiskröfur.

Áður en hafist var á gerð Hvalfjarðargangana fór fram lífleg umræða um göngin og gerð þeirra. Í þeirri umræðu bentu fjölmargir á þá staðreynd að þau göng sem til stóð að gera undir Hvalfjörðinn uppfyltu ekki þær öryggiskröfur sem gerðar voru á þeim tíma til slíkra botnganga. Síðan þá hafa þessar öryggiskröfur aukist enn frekar.

Þeir sem stóðu að gerð Hvalfjarðarganga völdu að nota sem forskrift fyrir þessum göngum einhverjar gamlar norskar reglur sem þeir grófu upp. Reglur sem þá þegar voru orðnar úreltar í Noregi. Eftir þessum gömlu úreltu norsku reglum voru göngin síðan gerð. Þess vegna hafa þessi göng aldrei staðist neinar alþjóðlegar reglur sem gilda um öryggismál í svona göngum. 

Vegna þess að menn menn gáfu sér mikinn afslátt frá þessum alþjóðlegu öryggiskröfum þá tókst mönnun að sýna fram á að göng voru ódýrari leið til að þvera Hvalfjörðinn en þvera hann með brú.

Ef göngin hefðu ekki verið gerð í samræmi við löngu úreltar norskar kröfur en miðað við þær alþjóðlegu kröfur sem giltu í Evrópu eða Bandaríkjunum á sínum tíma þá hefði brú verið ódýrari kostur við þverun Hvalfjarðar.

Eftir stendur sú staðreynd að gerð Hvalfjarðarganga er ein misheppnaðasta einkaframkvæmd sem farið hefur verið í hér á landi. Í fyrsta sinn sem öðrum en Vegagerðinni var falin slík jarðgangna- og vegagerð þá fóru þessir "einkaaðilar" og byggðu og hafa rekið verst gerðu og hættulegustu jarðgöng í Evrópu ef ekki í heiminum.

Það að við skulum vera að reka hér í "einkaframkvæmd" einhver hættulegustu jarðgöng í heimi er klúður á borð við það hvernig staðið var að einkavæðingu bankana á sínum tíma.

Að svindla sér undan öryggiskröfum með þessum hætti í þeim tilgangi að spara fé kann aldrei góðri lukku að stýra.

Mikil er ábyrgð þeirra manna sem það gerðu.

Þar sem ég á sínum tíma tók þátt í þeirri líflegu umræðu sem fór fram um gerð Hvalfjarðarganga áður en framkvæmdir hófust þá hefur þessi umræða komið upp nokkrum sinnum á þessu bloggi. Ég vil því benda á eftirfarandi pistla hér á blogginu og á gömlu heimasíðuna mína en þar er að finna þær greinar sem ég skrifaði um málið á sínum tíma:

 http://fhg.blog.is/blog/fhg/entry/822696/

http://fhg.blog.is/blog/fhg/entry/711516/

http://www.simnet.is/fhg/index_files/Page2550.htm

 

Unnið að því að bæta öryggið

Byggingaiðnaðurinn og mannvirkjagerðin látin taka allt höggið.

Sveitarstjórnir um allt land hældu sér að því fyrir nýliðnar sveitarstjórnarkosningar að hafa skorið niður nær allar verklegar framkvæmdir. Ríkisstjórnin hælir sér af því að hafa skorið niður útgjöld ríkisins um 90 milljarða. Nær allur þessi niðurskurðar er niðurskurður til framkvæmda og viðhalds.

Afrakstur þessa niðurskurðar hefur samfélagð verið að uppskera síðustu misseri með fjöldagjaldþrotum og massífu atvinnuleysi í þessum greinum.

Botnlaus verkefni bíða við hvert fótmál í byggingaiðnaði og mannvirkjagerð. Leið allra landa út úr efnahagssamdrætti og atvinnuleysi er að dæla fjármangi inn í þessar greinar. Með því skapast strax störf og velta í samfélaginu. Þessa leið hafa allar þjóðir farið nema Íslendingar. Þegar kreppir að á Íslandi þá skera opinberir aðilar framkvæmdir niður eins og enginn sé morgundagurinn. Í uppsveiflu á Íslandi bjóða opinberir aðilar endalaust út verkefni eins og engin sé morgundagurinn. Af hverju þarf íslenska stjórnsýslan að gera allt öfugt?

Lífeyrissjóðirnir eru fullir af fé og hafa beðið í rúmt ár eftir að ríkisvaldið eða sveitarfélögin bjóði þeim til samstarfs í einhver af þessum framkvæmdaverkefnum sem liggja á borðum þessara opinberu aðila og gætu skapað fullt af störfum.

Af hverju horfa ráðamenn aðgerðalausir upp á síðustu fyrirtækin á íslenska verktakamarkaðnum segja upp síðasta starfsfólkinu?

Af hverju hafa ráðamenn ekki nýtt þau tækifæri sem eru og hafa verið í boði og skapað hér ný verkefni og ný störf í samstarfi við Lífeyrissjóðina?

Það er ljóst að eitthvað mjög mikið er að í íslenskri stjórnsýslu og það vandamál nær langt út fyrir ríkisstjórnina. 

 

 

 

Sextíu sagt upp hjá KNH