Af hverju hirti bankinn Moggann og seldi hann aftur?

Ef það er yfirlýst stefna stjórnvalda að selja ekki eignir á brunaútsölu af hverju var Morgunblaðið þá selt? Gáfu stjórnvöld grænt ljós á þessa sölu eða var þetta einkaframtak Íslandsbanka?

Af hverju var eigendum Morgunblaðsins ekki gefinn kostur á frystingu lána þar til krónan réttir úr kútnum og afborganir af erlendum lánum verða skaplegar? Af hverju mátti ekki afskrifa skuldir Árvakurs með óbreytt eignarhald? Af hverju þurfti að skipta um eigendur? Af hverju var ekki hægt að una þeim sem hafa lagt mikla vinnu og fé í að byggja upp fyrirtækið að eiga það áfram ef afskrifa átti skuldir?

Er það krafa frá Alþjóða gjaldeyrissjóðnum að öll fyrirtæki sem lenda í vandræðum með greiðslur af lánum skuli tekin úr höndum eigenda sinna og seld? Er það krafa frá ríkisstjórninni? Eru þetta vinnureglur sem starfsmenn bankana hafa búið sér til sjálfir? Þessara sömu starfsmanna og keyrðu þessa sömu banka í gjaldþrot og þjóðina í greiðsluþrot. Ætla bankarnir í framhaldi að ganga á röðina og taka samskonar "snúning" á öllum fyrirtækum landsins? Er markmið bankana enn það sama og það var þegar þeir voru í einkaeign, að féfletta viðskipavini sína?

Hvaða lög og réttur heimila nýju ríkisbönkunum að ganga að fyrirtæki eins og Árvakri hf. og hirða það úr höndum eigenda sinna? Voru lánasamningar Árvakurs hf. ekki við banka sem nú eru gjaldþrota?

Þessir bankar sem eru að hirða Moggann, þeir eru ástæða þess að Mogginn er í vandræðum með að borga af lánum sínum. Það eru bankarnir og eigandi þeirra ríkið sem bera alla ábyrgð á stöðu mála. Það eru bankarnir og eigandi þeirra ríkið sem keyrðu þjóðina í mesta bankagjaldþrot sem nokkur þjóð hefur staðið frammi fyrir. Afleiðing þessa er gjaldeyriskreppa og verðfall krónunnar sem hækkað hefur öll erlend lán um 100%.

Ekkert af þessu er af völdum eða á ábyrgð eigenda Moggans. Þessar utanaðkomandi ástæður hafa valdið því að Mogginn og öll önnur fyrirtæki í landinu hafa átt í miklum erfiðleikum að borga af lánum sínum. 70% allra lána fyrirtæja í landinu eru erlend lán og þau hafa öll hækkað um 100%. Allar afborganir af þessum lánum hafa því hækkað um 100%.

Ég spyr hvað er í gangi? Er þetta meðferðin sem býður allar fyrirtækja í landinu sem ekki ná að standa í skilum? Ætla þeir sem unnið hafa mestu efnahagslegu skemmdarverk Íslandssögunnar, bankarnir og starfsmenn þeirra, að halda áfram í umboði ríkisins að valda enn meira tjóni? Sætta eigendur Moggans sig við þessa meðhöndlun?

Ég skora á ríkisstjórnina að sjá til þessa að bankarnir gefi fyrirtækjum í landinu greiðslufrest í eitt eða tvö ár á þeim lánum sem þau geta ekki staðið í skilum á. Gefið eigendum fyrirtækjanna í landinu tækifæri að til að lifa af þessar efnahagshamfarir. Að sleppa böðlum bankana lausum á þessi fyrirtæki eins og staðan er í dag er engum til hagsbóta. Ekki láta bankana auka tjónið í samfélaginu enn meir. Nóg er tjónið hér orðið samt.

 

Holtasóley dagsins frá Norræna Íhaldsflokknum fær ríkisstjórnin fyrir að samþykkja frumvarp til laga um heimild til að ganga til samninga um byggingu og rekstur álvers í Helguvík.

 

 

"Ráðherrann sem gerði dýrustu afglöp Íslandssögunnar"

Það er einkennileg tilviljun að Árni Matthísen skuli daginn áður en Mogginn birtir þessa frétt hafa tilkynnt að hann ætli ekki að gefa kost á sér til áframhaldandi þingmennsku.

Ég trúi ekki á svona tilviljanir.

Mín tilgáta er þessi:

Árni og Geir vissu allan tímann af hverju Bretar settu hryðjuverkalög á Landsbankann og Seðlabanka Íslands. Bretar frystu með því gjaldeyris- og gullforða okkar sem geymdur er hjá þeim í hvelfingum Seðlabanka Bretlands. Þess vegna fór þáverandi ríkistjórn ekki í hart við Bretana. Þess vegna vildi ríkisstjórn Íslands ekki fara í mál við Bretana.

Árna hljóta að hafa borist af því fregnir í gær að Mogginn ætlaði að afhjúpa hann í blaðinu í dag sem "ráðherrann sem gerði dýrustu afglöp Íslandssögunnar". Þannig fékk hann ráðrúm til að láta það líta út að hann hafi sjálfur ákveðið að hætta í pólitík.

Enginn einstakur maður hefur unnið þjóð sinni jafn mikið tjón og Árni Matthísen ef þessi frétt Morgunblaðsins er rétt

 

Morgunblaðið fær Holtasóley dagsins frá Norræna Íhaldsflokknum fyrir að upplýsa þjóðina og afhjúpa þetta mál.

 

 

Hryðjuverkalög vegna samtals Árna við Darling

Morgunblaðinu bjargað úr klóm hrægamma Alþjóða gjaldeyrissjóðsins.

Mér fannst hræðilegt að hlusta á þennan Ástrala í sjónvarpinu áðan. Það setti að mér hroll. Hann er fulltrúi þeirra hrægamma sem elta Alþjóða gjaldeyrissjóðinn um allan heim. Hann boðaði komu margra slíkra til landsins á næstunni. Það er nöturlegt að slíkir menn skuli vera komnir til landsins og fleiri vera á leiðinni. 

Mikil er ábyrg þeirra manna, eigenda og stjórnenda bankana sem með embættismönnum og stjórnvöldum leiddu þjóð sína út í þetta fen og skilja hana þar eftir helsærða. Blóðlyktina leggur um heimsbyggðina og hingað flykkjast menn sem hafa það að atvinnu sinni að rífa í sig leifarnar af þjóðarauði þeirra þjóða sem lenda í höndum Alþjóða gjaldeyrissjóðsins.

Í dag eins og staða krónunnar er þá er hægt að kaupa fyrir evrur og pund allar lendur og lóðir, fasteignir og fyrirtæki á Íslandi á 80% til 90% af raunvirði.

Þessi maður er mættur hér með gríðarlega fjármuni til að kaupa eignir okkar Íslendinga á brunaútsölu í skjóli Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Ef ég fengi einhverju ráðið þá myndi ég henda þessum manni og öllum hans líkum úr landi eins og gert var við dönsku Vítisenglana sem hingað skolaði á land fyrir nokkrum misserum og ætluðu sér að græða hér fé á heróín- og hasssölu.

Sáuð þið hvernig hann svo hótaði Íslandsbanka? Talaði um að hér væri á ferðinni fyrsta eignin sem væri verið að selja úr þrotabúi bankana. Að erlendis væri fylgst vandlega með þessari fyrstu sölu og því hvort hann fengi ekki örugglega að kaupa Moggann. Ef það yrði ekki raunin þá myndi það misbjóða "bankanum" og það skyldu menn ekki voga sér.

Tókuð þið svo eftir hvernig hann hótaði þeim sem eru að bendla hann við íslenska fjárfesta og að hann væri leppur þeirra? Hann teldi sig vita hverjir væru að bera þann orðróm út og það yrði stoppað snarlega!!?

Maður sem mætir hér og hótar í sjónvarpsviðtali bönkunum og fjölmiðlum, hver heldur hann að hann sé?

Þetta var góður dagur í dag hjá Íslenskri þjóð og starfsmenn Íslandsbanka fá Holtasóley dagsins frá okkur í Norræna Íhaldsflokknum fyrir að hafa bjargað Morgunblaðinu úr klóm hrægamma Alþjóða gjaldeyrissjóðsins.

Ljóst er að mikil átök eru framunda um Íslenska þjóðarauðinn sem ríkisstjórnin ætlar greinilega að setja á brunaútsölu á vegum bankana. Allt bendir til þess að útlendingar eignist allt það sem verðmætast er á Íslandi.

Íslands óhamingju verður allt að vopni þessi misserin.

Nú verður að snúa vörn í sókn. Sala Moggans til Íslendinga var gott skref.

Við getum ekki losað okkur við Alþjóða gjaldeyrissjóðinn en hrægamma hans getum við losað okkur við.

 

Þórsmörk kaupir Árvakur

Eiríkur Guðnason seðlabankastjóri, segðu af þér og hættu strax.

Dapurlegt er að lesa þetta pólitíska útspil Eiríks Guðnasonar seðlabankastjóra. Vorið 2006 féll Íslenska krónan um 25% í kjölfar gagnrýni ýmissa erlendra aðila, m.a. Danske Bank. Þar voru á ferð aðilar sem af velvild og vinsemd voru að vara stjórnvöld og almenning á Íslandi við þeirri helreið sem Íslensku bankarnir voru þá á. Í framhaldi lokuðu margar stærstu lánastofnanir heims  dyrum sínum á Íslensku bankana. 

Þegar Íslensku bankarnir gátu ekki fengið meiri lán í erlendum bönkum til að halda áfram að stækka þá hófu þeir, í boði og með blessun Seðlabanka Íslands og ríkisstjórnarinnar, að safna sparifé almennings í Evrópu inn á innlánsreikninga sína og buðu bestu innlánskjör sem þekkst hafa í Evrópu frá lokum seinni heimstyrjaldarinnar. Íslensk þjóð mun súpa seiðið af því bulli um ókomin ár. Í stað þess að taka í taumana og spyrna við fótum sló Seðlabankinn  undir nára.

Í mars 2008 afnam Seðlabankinn bindiskyldu bankana í erlendum útibúum þeirra. Á helreið Íslenska bankakerfisins á þessum krítíska tímapunkti þá slær Seðlabankinn enn á ný undir nára í stað þess að taka í taumana og spyrna við fótum.

Menn miða upphaf þessarar miklu kreppu við júlí eða ágúst 2007. Í september það ár var farið að gæta lausafjárþurrðar hjá Íslensku bönkunum. Í október 2007 voru allir Íslensku bankarnir hættir að geta lánað almenningi hér á landi til kaupa á íbúðarhúsnæði. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar það gerðist?

Fyrir ári síðan, í febrúar 2008, var staðan orðin þannig að fjármögnunarfyrirtæki bankana gátu ekki lengur boðið einstaklingum upp á bílalán. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar það gerðist?

Frá vorinu 2006 hefur fjöldi aðila varað við hruni bankana. Flestir þeirra höfðu hér engra hagsmuna að gæta og voru í vinsemd og virðingu að vara stjórnvöld og almenning við fyrirsjáanlegu bankahruni. Stjórnvöld, bankarnir og Seðlabankinn vísuðu öllum slíkum aðvörunum á bug með skætingi. Ráðamenn létu þá hafa eftir sér ótrúleg ummæli. Þessum aðilum bent á að fara í endurmenntun, þeir kallaðir öfundarmenn og þar fram eftir götunum. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar allar þessar aðvaranir allra þessara góðu manna streymdu á þriðja ár inn í Seðlabankann?

Stærsta spurningin í mínum huga er þó af hverju bönkunum var ekki sett svipað lagaumhverfi og er t.d. á hinum Norðurlöndunum. Í lögum flestra annarra landa er  að finna eftirfarandi lagaákvæði.

• Bönkum er bannað að eiga í fyrirtækjum á samkeppnismarkaði.
• Einstaklingar og fyrirtæki sem eiga meira en 1% til 2% í banka er bannað að eiga í öðrum fyrirtækum á samkeppnismarkaði.
• Bankar sem eru fyrirtæki með ríkisábyrgð í formi þess að Seðlabankinn er lánveitandi þeirra til þrautavara er bannað að hagnast meira en sem nemur 15% af eigið fé á ári. Ef hagnaður er meiri á að minnka vaxtamun eða þjónustugjöld. Þannig er komið í veg fyrir að bankar féfletti almenning og fyrirtæki.
• Starfsmönnum banka sem gegna stjórnunarstöðum er bannað að eiga hlutabréf í fyrirtækum á samkeppnismarkaði.

Ég spyr, af hverju gerði Seðlabankinn og stjórnvöld ekkert í því að setja á bankana lög og reglur svipuðum þeim sem gilda í öðrum löndum?  Þessi afglöp eru að kosta Íslenska þjóð slíka fjármuni að það þarf fleiri en eina kynslóð Íslendinga til að greiða þær skuldir. 

Á síðustu árum hefur Íslenska þjóðin verið veðsettsett fyrir eftirfarandi:

• Banki í einkaeign safnar á tveim árum yfir 1.000 milljörðum í útlöndum inn á innlánsreikninga sem Seðlabanki Íslands ábyrgist og þjóðin er ábekkingur. Hundruð milljarða munu falla á þjóðina vegna þessa.
• Útgefendur Jöklabréfa koma með hundruð milljarða inn í landið og setja í ríkisskuldabréf og innlán þar sem ríkið er í ábyrgð og þjóðin er ábekkingur. Bankarnir töpuðu þessi öllu og nú á ábekkingurinn, þjóðin, að endurgreiða útlendingum allt þetta fé.
• Fiskveiðiauðlindina er búið að skuldsetja fyrir 500 - 900 milljarða. Árlegar vaxtagreiðslur eru 70 milljarðar. Aflaverðmæti upp úr sjó 2007 voru 136 milljarðar. Þessi auðlind er sameign þjóðarinnar og þjóðin er því í raun ábekkingur á þessum skuldum. Ef útgerðin og bankarnir fara í þrot en erlendir lánadrottnar eru með veð í veiðiheymildunum, þá verður þjóðin að yfirtaka og borga þær skuldir vilji hún nýta auðlindina.

Í september síðastliðnum kom forsætisráðherra þáverandi og fullyrti að ríkissjóður væri skuldlaus. Af hverju var aldrei minnst á allar þessar ábyrgðir sem hvíldu á þjóðinni? Af hverju var þjóðinni ekki sagt frá þeim fyrr en nú þegar við eigum allt í einu að borga?

Axlaðu þína ábyrgð á gjalþroti Íslenska bankakerfisins Eiríkur Guðnason  seðlabankastjóri og segðu af þér og hættu strax.

Engir embættismenn hafa á lýðveldistímanum brugðist Íslenskri þjóð jafn illa og stjórnendur Seðlabankans nema ef vera skildi stjórnendur Fjármálaeftirlitsins.

 

Furðar sig á vinnubrögðum

Riðar ríkisstjórnin til falls?

Þessi uppákoma í viðskiptanefnd hlýtur að vera mjög alvarlegt mál fyrir forystu ríkisstjórnar. Þingmenn Framsóknarflokksins hafa það í hendi sér að gera ríkisstjórnina óstarfhæfa með því að stöðva mál stjórnarinnar í nefndum Alþingis. Þeir ætla sér greinilega að nýta sér það. 

Höskuldur Þórhallsson er að stöðva stærsta mál ríkisstjórnarinnar. Það mál sem stjórnin var að stórum hluta mynduð um, þ.e. að koma til móts við kröfur Búsáhaldabyltingarinnar, að stjórnendur Seðlabankans væru látnir axla sína ábyrgð á bankahruninu.

Stjórnin horfir nú fram á þann möguleika að geta hugsanlega ekki komið nema fáum málum í gegn um þingið vinni þingmenn Framsóknar með þessum hætti. 

Þórhallur segist vilja bíða með að samþykkja frumvarpið fram á miðvikudag því þá komi nýjar reglur frá ESB um starfsemi Seðlabankana. Gott og vel en ef þessar reglur eru á skjön við það frumvarp sem nú er fyrir þingnefnd þá þarf að breyta frumvarpinu. Slíkar breytingar geta tekið vikur og mánuði. Það þýðir að stjórninni tekst ekki að gera þær breytingar á Seðlabankanum sem til stóð að gera á þeim stutta tíma sem hún hefur til umráða.

Forystumenn ríkistjórnarinnar hljóta að spyrja sig, hvað með önnur mál? Ætlar þingmaðurinn sem tapaði í formannskjöri Framsóknar að knésetja minnihlutastjórnina sem nýi formaðurinn var arkitektinn að?

Þetta lítur ekki vel út. Ég held að forystumenn minnihlutastjórnarinnar hljóti að velta því alvarlega fyrir sér hvort það séu forsendur til að halda áfram þessu samstarfi við Framsóknarflokkinn.

Mikil fundahöld í þinghúsinu

Aðförin að forsetaembættinu - Embættið svipt málfrelsi og er í stofufangelsi á Bessastöðum

Nú vilja margir breyta því fyrirkomulagi sem viðhaft hefur verið við stjórn landsins. Í þeim tilgangi stendur til að boða til Stjórnlagaþings. Óánægja ríkir með það flokks- og ráðherraræði sem hér er og hefur verið undafarna áratugi. Almennt má segja að flestir telja að framkvæmdavaldið sé of sterkt og Alþingi of veikt. Eins og mál hafa þróast þá er Alþing ekkert annað en valdalaus afgreiðslustofnun fyrir ráðherra í ríkisstjórn.

Þetta var ekki alltaf svona. Stjórnarskráin gerir ekki ráð fyrir að landinu eigi að stjórna með þessum hætti. Hún hefur bara verið túlkuð svona af þeim sem hafa farið með framkvæmdavaldið síðustu fjóra áratugina eða svo.

Ég vil gera þrennar breytingar á Stjórnarskránni:

• Ég vil breyta orðalagi í 13 greininni og bæta við einni setningu til áréttingar þeirri fyrri. Með þeirri breytingu þá breytist allt.
• Ég vil að Forsetinn skipi dómara, ekki dómsmálaráðherra.
• Ég vil að ráðherrar segi af sér þingmennsku og missi atkvæðisrétt á Alþingi verið þeir ráðherrar.

Ef við gerum þessar breytingar á Stjórnarskránni þá breytum við öllu. Framkvæmdavalið missir mikil völd. Völd sem framkvæmdavaldið hefur sölsað undir sig. Þau völd flytjast til Forseta og Alþingis. Því meira sem við aukum völd Forseta því meira aukum við beint lýðræði í landinu.

Nú skulum við í þessari umræðu ekki horfa til þeirra persóna sem í augnablikinu gegna embættum forseta, ráðherra eða þingmennsku. Þessi mál verður að ræða án þess að fara að blanda persónum inn í þessa umræðu.

Þrettánda grein Stjórnarskrárinnar hljómar svo:

13. grein Forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt.  

Ég vil breyta þessari grein svona: 

13. grein breytt: Forsetinn lætur ráðherra sjá um daglegan rekstur ríkisins. Forseta er ekki heimilt að framselja til ráðherra það vald sem í stjórnarskrá er sérstaklega tilgreint að er á valdsviði forseta.  

Ef grein 13 væri breytt á þennan hátt á værum við á vissan hátt að endurreisa lýðveldi Sveins Björnssonar, fyrsta forseta lýðveldisins. Sveinn Björnsson skipaði utanþingsstjórn í sinni tíð. Einnig ráðherrana í stjórn sem sat í tvö ár. Hann var mjög atkvæðamikill forseti, sérstaklega fyrstu árin. 

Frá hans tíð á forsetastóli þá hefur framkvæmdavaldinu tekist að setja bæði Alþingi og forsetaembættið til hliðar. Ráherrarnir hafa túlkað 13 grein stjórnarskrárinnar sér mjög í hag og með þeirri túlkun sölsað undir sig öll völd forseta. Þeir hafa heimtað að forsetaembættið sé valdalaust sameiningartákn þjóðarinnar.  

Framkvæmdavaldið er búið að svipta forsetann málfrelsi og vill viðhalda því banni. Forsetinn situr í raun í dag í stofufangelsi á Bessastöðum, sé horft til þeirra valdheimilda sem hann hefur samkvæmt Stjórnarskrá. 

Að Forsetinn megi ekki tjá sig um utanríkismál hefur líka verið kokkað upp af einhverjum utanríkisráðherranum sem vildi fá frjálsar hendur í utanríkismálunum. Sjá grein 21 hér fyrir neðan. Þvert á móti þá er samkvæmt stjórnarskrá það utanríkisráðherra sem ekki má tjá sig um utanríkismál né gera samninga við erlend ríki. Það er á valdi Forseta að gera slíkt. 

Ég held við höfum hér ágætis grunn að stjórnarskrá og með breytingum á henni þá er hægt að styrkja forsetaembættið og Alþingi verulega á kostnað framkvæmdavaldsins. Það er einmitt það sem þarf að gera. Þá þarf að höggva á tengingu framkvæmdavaldsins við dómsvaldið með því að framkvæmdavaldið hættir að skipa dómara.

Ef við bætum nýrri setningu við 15. greinna: Forsetinn skipar dómara og veitir þeim lausn. Þá væri það leyst. Valnefndin sem kemur með tillögur til dómsmálaráðherra um skipun dómara, þessi nefnd heyrði í staðinn undir Forsetaembættið og Forseti skipar alla dómara.  Það tryggir best aðskilnað dómsvaldsins frá framkvæmda- og löggjafarvaldinu.

Eðlilegra er að fela forseta þessar valdheimildir sem tilteknar eru í Stjórnarskrá fremur en ráðherrum. Ráðherrar sitja nær alltaf í „öruggum“ sætum á listum flokka sinna. Þeir þurfa því aldrei að bera embættisfærslur sínar beint undir þjóðina. Það eru flokkarnir sem bera stefnu sína í heild sinni undir þjóðina og þjóðin kýs stefnur þeirra. Flokkarnir velja þingmenn sína í lokuðum prófkjörum eða uppstillingarnefndir tilnefna þá. Á lokuðum Landsfundum velja flokkarnir forsætisráðherraefni sín. Forsætisráðherra á hverjum tíma stjórnar í umboði flokksins. Þjóðin á engan kost á að sýna álit sitt á einstökum embættisfærslum hans eða annarra ráðherra. (Nema jú með pottum og pönnum)  

Forsetinn þarf hins vegar að endurnýja umboð sitt hjá þjóðinni á fjögurra ára fresti. Það er því eðlilegt að hann beri ábyrgð á störfum ráðherra, á samningum við önnur lönd og öðru því sem stjórnarskráin hefur frá upphafi falið Forseta að bera ábyrgð á. Það er rökrétt og eðlilegt að þessi eini þjóðkjörni embættismaður okkar hann beri ríka ábyrgð á því hvernig landinu er stjórnað. Til dæmis hvort taka á þátt í stríðsrekstri í Írak o.s.frv.. Þjóðin getur kosið sér nýja forseta á fjögurra ára fresti ef henni líkar ekki ákvarðanir hans.  

Með þessari breytingu á grein 13 í stjórnarskránni þá værum við ekki bara að endurvekja lýðveldi Sveins Björnssonar. Við værum að auka verulega beint lýðræði í landinu. Með þessari breytingu á 13. greininni þá öðlast Forseti vald til að rjúfa þing og boða til kosninga. Hann getur hvenær sem er sett ríkistjórnir af og skipað utanþingsstjórn í staðinn.  

Breytingar eins og þessar eru eins og eitur í beinum þingmanna og ráðherra. Sömuleiðis hugmyndir um stjórnlagaþing eða breytingar á Stjórnarskránni. Ástæðan er einföld. Þeir vita að ef einhverju er breytt þá munu völd flokkanna minnka. Þess vegna hafa allar nefndir sem settar hafa verið í gang til að breyta stjórnarskránni dagað uppi. Flokkarnir vilja standa vörð um óbreytt ástand. Óbreytt ástand tryggir þeim mest völd.

Flokkarnir vilja hafa forsetaembættið áfram bundið í stofufangelsi á Bessastöðum, svipt málfrelsi. Þeir vilja ekki "nýjan Svein Björnsson".

Sjá hér það vald sem forseta er falið samkvæmt stjórnarskrá:

15. grein Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn. Hann ákveður tölu þeirra og skiptir störfum með þeim.
16. grein Forseti lýðveldisins og ráðherrar skipa ríkisráð, og hefur forseti þar forsæti. Lög og mikilvægar stjórnarráðstafanir skal bera upp fyrir forseta í ríkisráði.
17. grein Ráðherrafundi skal halda um nýmæli í lögum og um mikilvæg stjórnarmálefni. Svo skal og ráðherrafund halda, ef einhver ráðherra óskar að bera þar upp mál. Fundunum stjórnar sá ráðherra, er forseti lýðveldisins hefur kvatt til forsætis, og nefnist hann forsætisráðherra.
18. grein Sá ráðherra, sem mál hefur undirritað, ber það að jafnaði upp fyrir forseta.
19. grein Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.
20. grein Forseti lýðveldisins veitir þau embætti, sem lög mæla. Engan má skipa embættismann, nema hann hafi íslenskan ríkisborgararétt. Embættismaður hver skal vinna eið eða drengskaparheit að stjórnarskránni. Forseti getur vikið þeim frá embætti, er hann hefur veitt það. Forseti getur flutt embættismenn úr einu embætti í annað, enda missi þeir einskis í af embættistekjum sínum, og sé þeim veittur kostur á að kjósa um embættaskiptin eða lausn frá embætti með lögmæltum eftirlaunum eða lögmæltum ellistyrk. Með lögum má undanskilja ákveðna embættismannaflokka auk embættismanna þeirra, sem taldir eru í 61. grein.
21. grein Forseti lýðveldisins gerir samninga við önnur ríki. Þó getur hann enga slíka samninga gert, ef þeir hafa í sér fólgið afsal eða kvaðir á landi eða landhelgi eða ef þeir horfa til breytinga á stjórnarhögum ríkisins, nema samþykki Alþingis komi til.
22. grein Forseti lýðveldisins stefnir saman Alþingi eigi síðar en tíu vikum eftir almennar alþingiskosningar. Forsetinn setur reglulegt Alþingi ár hvert.
23. grein Forseti lýðveldisins getur frestað fundum Alþingis tiltekinn tíma, þó ekki lengur en tvær vikur og ekki nema einu sinni á ári. Alþingi getur þó veitt forseta samþykki til afbrigða frá þessum ákvæðum. Hafi Alþingi verið frestað getur forseti lýðveldisins eigi að síður kvatt Alþingi saman til funda ef nauðsyn ber til. Forseta er það og skylt ef ósk berst um það frá meiri hluta alþingismanna.
24. grein Forseti lýðveldisins getur rofið Alþingi, og skal þá stofnað til nýrra kosninga, áður en 45 dagar eru liðnir frá því er gert var kunnugt um þingrofið, enda komi Alþingi saman eigi síðar en tíu vikum eftir að það var rofið. Alþingismenn skulu halda umboði sínu til kjördags.
25. grein Forseti lýðveldisins getur látið leggja fyrir Alþingi frumvörp til laga og annarra samþykkta.
26. grein Ef Alþingi hefur samþykkt lagafrumvarp, skal það lagt fyrir forseta lýðveldisins til staðfestingar eigi síðar en tveim vikum eftir að það var samþykkt, og veitir staðfestingin því lagagildi. Nú synjar forseti lagafrumvarpi staðfestingar, og fær það þó engu að síður lagagildi, en leggja skal það þá svo fljótt sem kostur er undir atkvæði allra kosningabærra manna í landinu til samþykktar eða synjunar með leynilegri atkvæðagreiðslu. Lögin falla úr gildi, ef samþykkis er synjað, en ella halda þau gildi sínu.
27. grein Birta skal lög. Um birtingarháttu og framkvæmd laga fer að landslögum.
28. grein Þegar brýna nauðsyn ber til, getur forsetinn gefið út bráðabirgðalög er Alþingi er ekki að störfum. Ekki mega þau þó ríða í bág við stjórnarskrána. Ætíð skulu þau lögð fyrir Alþingi þegar er það er saman komið á ný. Samþykki Alþingi ekki bráðabirgðalög, eða ljúki ekki afgreiðslu þeirra innan sex vikna frá því að þingið kom saman, fall þau úr gildi. Bráðabirgðafjárlög má ekki gefa út, ef Alþingi hefur samþykkt fjárlög fyrir fjárhagstímabilið.
29. grein Forsetinn getur ákveðið, að saksókn fyrir afbrot skuli niður falla, ef ríkar ástæður eru til. Hann náðar menn og veitir almenna uppgjöf saka. Ráðherra getur hann þó eigi leyst undan saksókn né refsingu, sem landsdómur hefur dæmt, nema með samþykki Alþingis.

Sjá tenging hér inn á Stjórnarskrá Íslands. 

 

Af hverju á Íslenska þjóðin að borga upp Jöklabréf fyrir hundruð milljarða?

Nú þegar bankarnir eru fallnir og Seðlabankinn er fjárvana þá stendur þjóðin allt í einu frammi fyrir því að eiga að borga upp Jöklabréf fyrir hundruð milljarða. Hvernig má það vera að Íslenska þjóðin eigi að greiða upp þessi Jöklabréf?

Af hverju eru þeir aðilar sem stunduðu viðskipti með Jöklabréf ekki að tapa sínu fé eins og aðrir lánadrottnar bankana? Af hverju eigum við að borga?

Skýringin er sú að þessum Jöklabréfum hefur greinilega verið stýrt inn í fjárfestingar á Íslandi þar sem þetta fé var tryggt með fullum ábyrgðum frá ríkinu og með íslensku þjóðina sem ábekking.

Jöklabréfin eru skuldabréfaútgáfa erlendra banka í íslenskum krónum og íslenskra banka í evrum. Bankarnir skipta síðan á bréfum þannig að erlendi bankinn fær evrur og íslenski bankinn fær krónur. Okkur er sagt að þetta hafi ekkert með íslenska skattgreiðendur, ríkið eða Seðlabankann að gera. Þannig voru þessi Jöklabréf alltaf kynnt.

Þessi gjörningur með Jöklabréfin gekk fyrir sig eins og lýst er hér fyrir ofan nema að það gleymdist alltaf að segja okkur frá því að íslensku bankarnir fóru með þessar krónur og fjárfestu fyrir erlenda eigendur þeirra í ríkistryggðum skuldabréfum, húsnæðisbréfum eða lögðu þær inn á ríkistryggða innlánsreikninga hjá Seðlabanka eða í viðskiptabönkunum. Erlendum eigendum Jöklabréfanna var því tryggð há ávöxtun ásamt því að peningarnir þeirra voru geymdir í öruggu skjóli ríkisábyrgðar.

Þetta erlenda fé sem þannig kom inn í Seðlabankann og aðra banka í formi íslenskra króna, þær krónur hlýtur Seðlabankinn og bankarnir þurft að ávaxta með útlánum til viðskiptavina. Ekki þurfti ríkið á fé að halda. Seðlabankinn hlýtur að hafa lánað viðskiptabönkunum það fé sem hann fékk með þessum hætti. Það fé sem Seðlabankinn lánaði viðskiptabönkunum er væntanlega allt tapað. 

Bankarnir virðast hafa leitað allra leiða til þess að ná sér í fjármagn. Ein af þeim leiðum var að selja útlendingum aðgang að íslenskum ríkistryggðum bréfum og ríkistryggðum innlánsreikningum í gegnum útgáfu á Jöklabréfum. Á þennan hátt fengu bankarnir hundruð milljarða að láni erlendis frá og Íslenska þjóðina var ábekkingur. Bankar í einkaeign "gömbluðu" síðan með þetta fé og hafa tapað því öllu.

Erlendir eigendur 400 milljarðar króna vilja nú fá sitt fé til baka. 70 milljarðar eru á gjalddaga núna, 1. júní. 

Til samanburðar má nefna að erlendar skuldir heimilanna í landinu eru um 370 milljarðar. Landsvirkjun og hin orkufyrirtækin skulda 500 milljarða.

Á síðustu árum hefur Íslenska þjóðin verið veðsettsett fyrir eftirfarandi:

• Banki í einkaeign safnar á tveim árum yfir 1.000 milljörðum í útlöndum inn á innlánsreikninga sem Seðlabanki Íslands ábyrgist og þjóðin er ábekkingur.
• Útgefendur Jöklabréfa koma með hundruð milljarða inn í landið og setja í ríkisskuldabréf og innlán þar sem ríkið er í ábyrgð og þjóðin er ábekkingur. Bankarnir töpuðu öllu þessu fé.
• Fiskveiðiauðlindina er búið að skuldsetja fyrir 500 - 900 milljarða. Árlegar vaxtagreiðslur eru 70 milljarðar. Aflaverðmæti upp úr sjó 2007 voru 136 milljarðar. Þessi auðlind er sameign þjóðarinnar og þjóðin er því í raun ábekkingur á þessum skuldum. Ef útgerðin og bankarnir fara í þrot en erlendir lánadrottnar eru með veð í veiðiheymildunum, þá verður þjóðin að yfirtaka og borga þær skuldir vilji hún nýta auðlindina.

Í september síðastliðnum kom forsætisráðherra þáverandi og fullyrti að ríkissjóður væri skuldlaus. Af hverju var aldrei minnst á allar þessar ábyrgðir sem hvíldu á þjóðinni? Af hverju var þjóðinni ekki sagt frá þeim fyrr en nú þegar við eigum allt í einu að borga?

Það er ótrúlegt að einakaðilum skuli hafa tekist að veðsetja þjóðina með þessum hætti. Það skelfilega er að þessar ábyrgðir eru nú allar að falla á þjóðina. 

Þeir menn sem þetta gerðu og þeir sem þetta heimiluðu eru ekki beint að reynast þjóð sinni vel. Þeir menn sem leyfðu sér að "gambla" með þjóð sína með þessum hætti eru ekkert annað en landráðamenn.

Þeir sem þetta gerðu hljóta að verða látnir axla ábyrgð.

 

Á að skoða þá eða skjóta þá?

Hvernig nýtum við þessa auðlind sem hvalastofnarnir við Ísland eru best til lengri tíma litið? Hvort mun gefa meira í aðra hönd, að skoða hvalina eða skjóta þá?

Hvort eigum við að láta sjávarútvegsfyrirtækjunum eða ferðaþjónustufyrirtækjunum það eftir að nýta þessa auðlind?

Ferðaþjónustan segir að á síðasta ári hafi 115.000 manns farið í hvalaskoðunarferðir og um 200 manns hafi af þessu atvinnu.

Sjávarútvegurinn segir að hvalveiðar muni skapa 200 til 300 störf.

Báðir þessir atvinnuvegir skapa okkur gjaldeyri. Eins og staðan er í dag mun nýting hvalastofnanna skapa álíka mörg störf hvort heldur sem hvalir eru skoðaðir eða skotnir.

Framtíð hvalveiða við Ísland er ótrygg. Hverjir eru vaxtamöguleikarnir? Hverjar eru söluhorfurnar? Þá er stofnkostnaðurinn við að "græja" samfélagið í slíkar veiðar hár. Endurnýja þarf skip, vinnslur og veiðarfæri. Er í raun forsvaranlegt að fara í miklar fjárfestingar vegna atvinnugreinar þar sem jafn mikil óvissa ríkir um sölu á afurðunum? Ekki myndi ég þora að lána eða hætta mínu fé í þessa atvinnugrein.

Framtíð hvalaskoðunar er björt. Þetta er ung atvinnugrein sem hefur vaxið gríðarlega ár frá ári. Þar er ekkert nema vöxtur og auknar tekjur framundan ef horft er til þess hve vinsælar slíkar ferðir eru víða erlendis. Það eina sem getur komið í veg fyrir að þessi grein ferðamennskunnar blómstri á komandi árum og að boðið verði upp á hvalaskoðunarferðir víðar um land eru veiðar. Menn óttast að veiðar kenni skepnunum að hræðast menn og báta.

Mitt mat er það, horft til lengri tíma, að ferðaþjónustan muni skapa okkur meiri tekjur ef hún fær að nýta hvalastofnana en ef sjávarútvegsfyrirtækjunum er látið eftir að nýta þá.

Við munum hagnast meira á því að skoða hvalina en skjóta þá.

Látum því ferðaþjónustunni eftir að nytja hvalastofnana við Ísland.

Sjá stefnu Norræna Íhaldsflokksins í nýtingu náttúruauðlinda okkar.

Ákvörðun um hvalveiðar stendur

Jöklabréfin voru í raun ríkistryggð. Þjóðin skuldar 400 milljarða vegna þeirra.

Ég er þess dagana að jafna mig á enn einu sjokkinu. Í þetta sinn eru það Jöklabréfin. Ég er að átta mig á því að þessi Jöklabréf voru í raun ríkistryggð. Seðlabankinn ætlar að greiða þeim sem voru í þessum viðskiptum allt sitt fé til baka. Þeir sem stunduðu þessi viðskipti tapa ekki stærstum hluta af sínu fé eins og aðrir lánadrottnar gömlu bankana.

Jöklabréfin eru skuldabréfaútgáfa erlendra banka í íslenskum krónum og íslenskra banka í evrum. Bankarnir skipta síðan á bréfum þannig að erlendi bankinn fær evrur og íslenski bankinn fær krónur. Okkur er sagt að þetta hafi ekkert með íslenska skattgreiðendur, ríkið eða Seðlabankann að gera. Þannig voru þessi Jöklabréf alltaf kynnt í fjölmiðlum.

Þessi gjörningur með Jöklabréfin gekk fyrir sig eins og lýst er hér fyrir ofan nema að það gleymdist alltaf að segja okkur frá því að íslensku bankarnir fóru með þessar krónur og fjárfestu fyrir erlenda eigendur þeirra í ríkistryggðum skuldabréfum, húsnæðisbréfum eða lögðu þær inn á ríkistryggða innlánsreikninga hjá Seðlabanka eða viðskiptabönkunum. Erlendum eigendum Jöklabréfanna var því tryggð há ávöxtun ásamt því að peningarnir þeirra voru geymdir í öruggu skjóli ríkisábyrgðar.

400 milljarðar króna komu inn í landið með þessum hætti. Útlendingar keyptu ríkistryggð skuldabréf fyrir 270 milljarða. Þeir peningar runni því inn í Seðlabankann. Þetta fé hlýtur Seðlabankinn að hafa þurft að ávaxta. Ekki þurfti ríkið á því að halda. Því hlýtur Seðlabankinn að hafa lánað viðskiptabönkunum þetta fé. Það fé sem Seðlabankinn lánaði bönkunum er væntanlega allt gufað upp. 70 milljarðar eru á eindaga núna 1. júní. Það lendir væntanlega á þjóðinni að borga upp þessi ríkistryggðu bréf og innlánsreikninga sem eru í eigu þessara útlendinga.

Með öðrum orðum íslenski hluti Jöklabréfanna var í raun með ríkisábyrgð og það er að lenda á þjóðinni að greiða þau upp.

Til samanburðar má nefna að erlendar skuldir heimilanna í landinu eru um 130 milljarðar. Landsvirkjun og hin orkufyrirtækin skulda 500 milljarða.

Á síðustu árum hefur Íslenska þjóðin verið skuldsett fyrir eftirfarandi:

• Banki í einkaeign veðsetur þjóðina á tveim árum fyrir 1.000 milljarða vegna innlánsreikninga sem hann var að safna í útlöndum.
• Ríkið er látið ábyrgjast Jöklabréfaútgáfu einkabanka upp á 400 milljarða.
• Fiskveiðiauðlindin er sameign þjóðarinnar, hana er búið að veðsetja í dag fyrir 500 - 900 milljarða. Árlegar vaxtagreiðslur eru 70 milljarðar. Aflaverðmæti upp úr sjó 2007 voru 136 milljarðar.

Í september síðastliðnum kom forsætisráðherra þáverandi og fullyrti að ríkissjóður væri skuldlaus.

Það er ótrúlegt að einkaaðilum skuli hafa tekist að skuldsetja þjóðina með þessum hætti. Þeir sem bera á því ábyrgð, faglega og pólitískt, hljóta að verða látnir axla hana.

 

Vill semja um krónubréfin

Fækkum sendiráðum úr 17 í 6

Utanríkisþjónusta íslands er orðin eins og bankakerfið okkar var, allt of stórt fyrir umfang og stærð þjóðarinnar.

Ég vil breyta áherslum utanríkis- og öryggismálum. Ég vil fækka sendiráðum úr sautján í sex. Ég vil halda sex sendiráðum. Í Kaupmanahöfn, Osló, Stokkhólmi, Brussel, Peking og Kanada.

Er þetta ekki passlegt umfang? Við höldum okkar gömlu sendiráðum á hinum Norðurlöndunum, í höfuðstöðvum ESB, eitt í Asíu og eitt í Ameríku. Höfum það í Kanada í ljósi tengsla okkar við gömlu byggðir Íslendinga þar.

Hinum sendiráðunum verði lokað og allar eignir seldar. Starfsmönnum þessara sendiráða öllum sagt upp og þeim stórlega fækkað í ráðuneytinu hér heima.

Fjármunir sem við þetta fást verða til að byrja með notaðir til að milda áhrif kreppunnar á velferðarkerfið. Til lengri tíma litið verði þeir fjármunir sem annars hefðu farið í að reka þessa umfangsmiklu utanríkisþjónustu varið til þess að byggja hér upp heimavarnarlið / her þannig að við munum sjálf eftir 10 til 15 ár geta sinnt öryggisgæslu í okkar eigin efnahagslögsögu með okkar eigin flugvélum og skipum.

Sjá áherslur Norræna Íhaldsflokksins í utanríksimálum og varnarmálum.

Erlendar skuldir þjóðinni ofviða

Það verður að handsnúa efnahagslífinu í gang

Það verður að grípa til alvöru ráðstafanna til að koma hjólum efnahagslífsins aftur í gang. Um það eru allir sammála en ekkert gerist. Samfélagið sekkur dýpra og dýpra niður í öldudalinn.

Þó auglýst hafa verið nokkur útboð upp á síðkastið hjá Ríkiskaupum þá virðist útboðsbann enn verið í gangi hjá hinu opinbera. Einu fréttirnar sem berast þaðan eru af niðurskurði og launalækkunum. Ekki er það til að minnka atvinnuleysið.

Bankarnir hafa ekki enn fengið nauðsynlegt fjármagn til að teljast starfhæfir.

Krónan er ekki skráð á erlendum gjaldeyrismörkuðum.

Bankarnir eru að klúðra fyrirgreiðslunni hjá Alþjóða gjaldeyrissjóðnum af því að þeir eru ekki komnir með nothæfan efnahagsreikning. Uppgjöri sem þeir voru búnir að lofa að hafa tilbúið nú um miðjan febrúar. Það tjón sem þetta bankafólk okkar er að valda okkur virðist bara halda áfram að aukast.

Allir eru sammála um að það verði að lækka vexti. Vaxtalækkun mun óbeint skapa flest störfin. Ekkert gerist.

Forsvarsmenn ríkisstjórnarinnar "beina þeim tilmælum" til banka að þeir mildi innheimtuaðgerðir. Fréttir berast um samfélagið að þar sé í engu slakað á. Þvert á móti virðast bankarnir vera að herða tökin. Þeir eru á fullu að hirða eignir af fólki og fyrirtækjum og senda síðan liðið gjaldþrot. Þeir virðast láta sig það litlu varða hvað stjórnmálamennirnir eru að segja.

Fréttir berast að stýrivextir í löndunum hér í kring séu komir niður undir núll og af umfangsmiklum aðgerðum til að auka atvinnu. Í Bandaríkjunum eru gríðarlegar fjárhæðir settar inn í byggingaiðnaðinn. Þannig skapast strax fjöldi starfa, starfa sem þurfa á þjónustu að halda um allt samfélagið. Hér heima standa óbyggð hús um allt. Af hverju er ekki veitt fé í að ljúka þeim og sköpuð þannig ný störf? Um næstu mánaðamót verða yfir 2 milljarðar greiddir út í atvinnuleysisbætur. Ef tveir milljarðar væru settir á mánuði inn í byggingaiðnaðinn væri hægt að stórfækka atvinnulausum og eftir standa eignir sem við munum nýta og njóta um ókomin ár.

Nú þarf að handsnúa gömlu dráttarvélinni í gang. Dráttarvélin getur dregið vörubílinn í gang og þegar vörubíllinn er kominn í gang þá fara hlutirnir að gerast.

Fjöldi aðila hafa lagt fram góðar tillögur að því hvað þurfi að gera til að rífa efnahagslífið í gang. Þar á meðal Norræni Íhaldsflokkurinn. Okkar tillögur er að finna hér.

 

Alkul í bílasölu

Ákærum fyrir landráð

Óháð því hvað fæst upp í Icesave innlánsreikningana þá er raunveruleikinn sá að banki í einkaeign veðsetti Íslensku þjóðina fyrir þúsund milljarða. Það að banka í einkaeign skuli hafa verið heimilað af stjórnvöldum að veðsetja þjóðina fyrir þúsund milljarða á tveim árum er ekki hægt að kalla annað en landráð. Þeir menn sem "gambla" með þessum hætti með þjóð sína eru ekkert annað en landráðamenn.

Stjórnvöld og embættismenn segjast ekkert hafa geta gert vegna regluverks EES samningsins. Það er rangt. Þeir gátu víst gripið í taumana. Þeir gátu hækka bindiskyldu. Þeir gátu krafjist þess að bankinn greiddi háar fjárhæðir í tryggingasjóð. Þeir gátu gripið til lagasetningar þegar ábyrgðirnar voru orðnar það háar að það var ekki lengur forsvaranlegt að leggja slíkar ábyrgðir á þjóðina.

Falli þúsund milljarðar á okkur vegna Icesave þá mun það um ókomin ár rýra lífskjör okkar og komandi kynslóða að með síkum hætti að engu er til  að jafna nema ef vera skyldi Móðuharðindunum. Tjónið sem varð í Suðurlandsskjálftunum var ekki nema 6 milljarðar. Tjónið sem varð í Vestmannaeyjagosinu eru einnig smáaurar í samanburði við þessi ósköp.

Menn sem veðsetja þjóð sína fyrir slíkum fjárhæðum á tveim árum, með aðgerðum sínum eða aðgerðarleysi, eru ekkert annað en landráðamenn.

Í framhaldi af fyrri grein minni um sama mál hefur fólk verið að hafa samband og spurt hvort ekki eigi líka að ákæra fyrir eftirfarandi:

• Seðlabankinn lánar viðskiptabönkunum 300 milljarða á árinu 2008 án ábyrgða. Þetta fé er sagt tapað.
• Seðlabankinn ábyrgðist Jöklabréfa fyrir 500 milljarða. Við hrun bankana lenda þessi bréf á Seðlabanka Íslands og þar með þjóðinni.
• Seðlabankinn lánar Kaupþingi 80 milljarða 4 dögum áður en hann fer í þrot með veði í dönskum banka, FHI, sem í dag er metinn á 30 milljarða. 50 milljarðar eru að tapast á þessu stærsta láni Íslandssögunnar til eins aðila.
• Samtals eru þetta 850 milljarðar sem Seðlabanki Íslands hefur tapað á innan við einu ári og það tap er nú að lenda á þjóðinni. Seðlabankinn er sagður gjaldþrota.

Ætlast menn til að almenningur borgi þessa 850 milljarða skuld í Seðlabankanum og að enginn verði dreginn til ábyrgðar?

Aldrei hefur verið ákært á Íslandi fyrir landráð. Engin hefð er fyrir því hvernig það er gert. Hér væri verið að gera allt í fyrsta sinn. Eftir því sem mér er sagt þá er það bara dómsmálaráðherra sem getur ákært fyrir landráð.

Væri það ekki hið eðlilegasta mál að hópur borgara leggi fyrst fram slíka ákæru? Er ekki eðlilegt að slík ákæra kæmi fyrst fram vel rökstudd frá borgurum þessa lands og lögð fyrir dómsmálaráðherra. Með ákæruni myndu fylgja undirskriftir fjölda fólks. Þessum undirskriftum væri safnað á heimasíðu sem sérstaklega væri gerð vegna þessa máls.

Dómsmálaráðherra hefði þá um tvennt að velja:

• Ákæra á grundvelli þeirrar ákæru sem hópur borgara hefði lagt fram. Ráðuneytið mun þá greiða kostnað við málssóknina.
• Ákæra ekki og taka þann pólitíska slag sem þeirri ákvörðun fylgir.

Allir eru velkomnir í hóp að undirbúa slíka ákæru.

 

Aldrei of blönk til að hugsa

Eru bankarnir fullir af ungu og reynslulausu fólki?

Það sló út á mér svita þegar ég las þessa frétt. Í mínum bransa, byggingariðnaðinum, þá er það bara þannig að félag þar sem meðalstarfsaldur starfsmanna væri 5 ár, það fyrirtæki ætti enga möguleika. Á fimm árum erum menn ekki einu sinni búnir að átta sig á leikreglunum, hvað þá út á hvað starfsgreinin gengur.

Til þess að geta rekið fyrirtæki farsællega, hvort sem það er í byggingariðnaði, fiskvinnslu eða fjármálastarfsemi þá þarf að koma til áratuga reynsla og þekking.

Að fara síðan inn á alþjóðlega markaði með slíkan mannskap, fólk sem aldrei hefur starfað erlendis í faginu, það er algjörlega dauðadæmt. Ég vil ekki trúa því að bankarnir okkar hafi starfað með þessum hætti.

Ef þessi frétt er rétt hjá Morgunblaðinu þá spyr ég, eru bankarnir okkar ennþá fullir af þessu unga reynslulausa fólki? 

Er það þess vegna sem ekkert gengur né rekur með skýrslurnar um fjárhagsstöðu bankana sem átti að afhenda Alþjóða gjaldeyrissjóðnum nú um miðjan febrúar og ekkert bólar á? Þessi dráttur er að stefna í hættu fjárhagslegri fyrirgreiðslu sjóðsins til okkar. Eins kemur þessu dráttur í veg fyrir að þessir 385 milljarðar séu settar inn í bankana og þeir eru því ennþá peningalausir og þar með óstarfhæfir. Hvað er að gerst í þessum bönkum okkar? Er verið að stefna öllu í voða af því menn hafa ekki og eru ekki að vinna heimavinnuna sína? Ég væri æfur ef það væri ég sem bæri faglega eða pólitíska ábyrgð á þessum drætti.

 

Þá verður að fara að setja lög um starfsemi banka og sparisjóði. Nú verður að fara að halda í eyrun á þessum fjármálastofnunum, eigendum þeirra og starfsmönnum. Sjá allt um það í þessari grein hér.

Reynslulausir réðu í bönkum

Það vantar á Íslandi norrænan borgaraflokk sem stendur fyrir sömu lífsgildi og hægri flokkarnir þar.

“Ameríkusering” og “Thatcherismi” hafa leitt íslenskt samfélag í átt til samfélagsgerðar sem við erum ekki sátt við. Snúum af braut notendagjalda og félagslegs ranglætis.

Sjá heimasíðu Norræna Íhaldsflokksins.

Nafnið "Norræni Íhaldsflokkurinn" hefur ekkert með þjóðernisstefnu og rasisma" að gera frekar en nafnið á "Norræna húsinu".

Setjum reglur um hámarks lengd vinnuviku.

Á nýjum tímum skapast ný tækifæri. Nú er tækifærið til að stuðla að heilbrigðu fjölskyldulífi og góðum starfskilyrðum á vinnustöðum landsins.

Nú eigum við að setja svipaðar reglur um hámarks lengd vinnuviku launafólks og er í gildi á hinum Norðurlöndunum (Afspassering). Við eigum til að byrja með að hafa viðmiðið hærra hér en þar eða 45 til 50 stundir á viku.

Ársfjórðungslega verði vinnustundir reiknaðar út og hafi verið unnið meira en sem samsvarar 45 eða 50 stundum á viku að jafnaði síðustu þrjá mánuði þá skal viðkomandi taka launalaust frí á móti því. Hægt er að flytja slík frí á milli ársfjórðunga en fríið skal taka innan ársins.

Með þessu eru atvinnurekendur alltaf með úthvílt vinnuafl sem þýðir meiri afköst og færri dýra næturvinnutíma.

Þekkt er að afköst eru meiri hjá þeim sem vinna stuttan vinnudag en þeirra sem vinna langan vinnudag. Þetta sýna rannsóknir og þetta þekkja allir þeir sem hafa unnið í ákvæðisvinnu árum saman. Ef vel er unnið kemur best út að vinna 8 tíma á dag. 

Vinnan dreifist með þessu  fyrirkomulagið á fleiri hendur og atvinnulausum fækkar.

Með þessu vinnulagi þá fá launþegar meiri tíma fyrir sig og fjölskyldulífið blómstrar. Til þess er jú barist, að eiga tíma fyrir sjálfan sig og fjölskylduna.

Ofangreint er tekið upp úr áherslum Norræna Íhaldsflokksins um atvinnumál.

Staðið verði við launahækkanir

Setja verður ströng lög á Íslenskar fjármálastofnanir

Setja verður ströng lög um fjármálafyrirtæki sem kveða m.a. á um:

• Bönkum verði bannað að eiga í öðrum fyrirtækjum og félögum. 
• Að þeir sem eiga meira en 1% í bönkum þeir mega ekki eiga fyrirtækum í samkeppnisrekstri á almennum markaði.
• Að viðskiptabönkum verði bannað að hagnast meira en sem nemur 15% af eigið fé á ári. Stefni í meiri hagnað ber þeim að lækka vexti eða þjónustugjöld. Með þessu er komið í veg fyrir að bankar féfletti almenning og fyrirtæki.
• Tekin verði upp ákvæði Danskra bankalaga sem banna stjórnendum fjármálastofnanna að eiga í hlutafélögum í samkeppnisrekstri á almennum markaði.

Ofangreind ákvæði er að m.a. finna í lögum landanna hér í kring. Látum ekki núverandi og komandi eigendur og stjórnendur Íslenskra banka koma Íslenskri þjóð út svipuð vandræði aftur.

Sjá nánar stefnu Norræna Íhaldsflokksins í ríkisfjármálum hér.

Mál gegn Landsbankanum á Spáni

Ákærum þá fyrir landráð vegna Icesave

Eftir Íslensku bankakreppuna 2006 þegar m.a. Danske Bank spáði gjaldroti Íslensku bankana minnkuðu verulega möguleikar þeirra að fjármagna sig með lánum frá öðrum bönkum. Það var með vilja og vitund Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands að Íslensku bankarnir hófu að safna innlánum erlendis þegar flestir erlendir bankar höfðu lokað á Íslensku bankana.

Fjármálaeftirlitið og Seðlabankinn áttu að vita og hlutu að vita allt um tilskipun Evrópusambandsins (94/19/EC), sem samþykkt var á Alþingi 12. janúar 1993 og lagði þær kvaðir á Seðlabankann að hann ábyrgðist alla innistæðureikninga Íslenskra banka upp að 20.887 evrum.

Það var með vitund og vilja Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands að Landsbankinn tók að safna sparifé útlendinga inn á innlánsreikninga sem voru skráðir á Íslandi og voru þar með á ábyrgð Seðlabanka Íslands með íslensku þjóðina sem ábekking. Að Landsbankanum skyldi leyft að safna þessum innlánum án þess að Seðlabankinn gerði kröfu um aukna bindiskyldu eða stóraukin framlög í tryggingasjóð innlánsreikninga eru óskiljanleg afglöp. 

Landsbankanum var þar með heimilað að safna innlánum í Evrópu, innlánum sem voru með beinni og óskorðaðri ábyrgð Íslenskra skattgreiðenda.

Með því að safna þessum innlánum erlendis var verið að veðsetja almenning á Íslandi og gera hann ábyrgan fyrir þúsund milljarða króna. Til þess að safna þessum innlánum hlýtur að hafa þurft að koma meira til en grænt ljós frá Fjármálaeftirlitinu og Seðlabanka Íslands. Valdið til að veðsetja þjóðina liggur ekki hjá starfsmönnum þessara stofnanna. Það vald hlýtur að liggja hjá þeim ráðherrum sem stýra þessum stofnunum og ríkisstjórninni.

Komi það í ljós að Fjármálaeftirlitið og Seðlabanki Íslands fengu ekki umboð ráðherra til þess að heimila bönkunum að veðsetja þjóðina með þessum hætti þá vil ég að þeir embættamenn sem bera ábyrgð á því að þjóðin var veðsett fyrir þúsund milljarða án þess að bindiskylda væri aukin og án þess að safnað hafi verið í tryggingasjóð innlána verði ákærðir fyrir landráð.

Eins verði þeir sem sem sátu í bankastjórn Landsbankans á þessum tíma svo og bankastjórar og framkvæmdastjórar ákærðir fyrir landráð.

Ég vil að þessir aðilar verði ákærðir fyrir landráð vegna þess að þeir gerðu þjóðina ábyrga fyrir þvílíkum skuldbindingum að þjóðin hefði ekki með góðu móti geta greitt þær ábyrgðir ef þær hefðu allar fallið á okkur. Ef við hefðum lent í því að þurfa að greiða þúsund milljarða vegna Icesave þá hefði það haft slíkar efnahagshörmungar í för með sér að við hefðum ekki séð út úr því næstu áratugina. Að leggja slíkar ábyrgðir á þjóðina vegna þessara Icesave reikninga er ekkert annað en landráð. Þeir sem "gambla" með þjóð sína með þessum hætti eru ekkert annað en landráðamenn.

Umboð Fjármálaeftirlitsins og Seðlabanka Íslands til að heimila bönkunum að safna þessum innlánsreikningum og þar með að veðsetja Íslensku þjóðina um 20.887 evrur í hvert sinn og stofnaður var nýr Icesave reikningur hlýtur samt sem áður að hafa komið frá ráðherrum og ríkisstjórn. Forsætisráðherra, fjármálaráðherra og viðskiptaráðherra hljóta að hafa gefið Fjármálaeftirlitinu og Seðlabankanum og þar með bönkunum sitt samþykki með aðgerðum sínum eða aðgerðarleysi.

Ég spyr, höfðu þessir ráðherrar umboð til þess að veðsetja Íslensku þjóðina fyrir þúsund milljarða á tveim árum?

Ef svarið við þeirri spurningu er nei, ríkisstjórnin hafði ekki umboð til þess að veðsetja þjóðina fyrir þúsund milljarða á tveim árum þá vil ég að það fólk sem sat í ríkisstjórn og heimilaði með aðgerðum sínum eða aðgerðarleysi þessa veðsetningu verði ákært fyrir landráð.

Ég hélt það væri skýrt í stjórnarskrá að Alþingi eitt hefði fjárveitingarvaldið og þar með væri það bara Alþingi sem getur og má veðsetja þjóðina. Ég spyr veitti Alþingi ríkisstjórninni umboð sitt, með aðgerðum sínum eða aðgerðarleysi, til að veðsetja þjóðina fyrir þúsund milljarða? Ef svarið við þeirri spurningu er já, Alþingi veitti leyfi sitt til þessarar veðsetningar þá vil ég að allt það fólk sem sat á Alþingi þegar Landsbankinn safnaði fé inn á þessa Icesave reikninga verði ákært fyrir landráð.

Ég legg til að þeir sem eru sammála mér í þessu við tökum höndum saman og byrjum að undirbúa slíka ákæru. Búinn verði til vinnuhópur til að takast á við þetta mál. Vonlaust er að ætlast til að þeir sem eru hér undir sök, þingmenn, ráðherrar og embættismannakerfið,  muni neitt aðhafast.

Ákæra sem þessi verður að koma frá hópi almennra borgara.

Látum reyna í fyrsta sinn á ákvæði stjórnarskrárinnar um landráð.

Hægt að leysa jöklabréfavanda

Tveir milljarðar á mánuði í atvinnuleysisbætur, byggingaiðnaðurinn þarf fimm.

Greiddir voru út tæpir tveir milljarðar í atvinnuleysisbætur um síðustu mánaðarmót. Byggingaiðnaðurinn þarf 5 milljarða króna á mánuði, þá rúllar hann áfram í þokkalegu lagi. Fyrirsjáanlegu hruni hans yrði þar með afstýrt og því gríðarlega tjóni sem því fylgir. Haldið verði áfram með þau arðsömu og nauðsynlegu verkefni sem þar eru í gangi. Tónlistarhúsið verði steypt upp og það klárað að utan. Kjallararnir á húsunum við hliðina verið steyptir upp í götuhæð og svæðið grófjafnað. Ákveðið verði með framhaldið síðar. 

Byggingaiðnaðurinn getur tekið við öllu þessu fólki sem nú er á atvinnuleysisskrá. Næg eru verkefninu um land allt. Margt þarf að laga, gera við og víða vantar ýmiskonar hús og mannvirki. Ef þeim fjármunum sem nú er verið að verja til greiðslu atvinnuleysisbóta væru settir inn í byggingaiðnaðinn með viðbótar fé til efniskaupa þá gætum við komið öllum þeim sem nú eru á atvinnuleysisskrá í vinnu á tveim til þrem mánuðum. Vinnu sem skilur eftir sig verðmæti og eykur við þjóðarauðinn.

Búinn verði til sérstakur Byggingasjóður sem fær það hlutverk að yfirtaka yfirveðsettar íbúðir af einstaklingum og byggingaaðilum, fullbúnar eða hálfgerðar. Þessi sjóður sér um að ljúka þeim íbúðum sem standa ókláraðar. Þessar íbúðir verði síðan seldar eða leigðar á almennum markaði og inn í félagslega kerfið með 90% lánum til 80 ára. Einstaklingum verður gefin kostur á kaupa aftur eða leigja sínar íbúðir.

Gjaldtöku Sveitarfélaga á Höfuðborgarsvæðinu við sölu lóða verði í framtíðinni stillt í hóf. Verð á lóðum sem sveitarfélögin liggja með núna verði lækkað um 50%. Sett verið lög á sveitarfélögin ef með þarf til að ná þessari lækkun fram. Opinbert eftirlit verið í framtíðinni haft með úthlutun lóða og verðlagningu með það að markmiði að svona “lóðabóla” endurtaki sig ekki aftur. 

Ofangreinda punkta er á finna í Aðgerðaráætlun Norræna Íhaldsflokksins. Allt um Norræna Íhaldsflokkinn hér.

Íslendingar „nýju Pólverjarnir“

Hvalfjarðargöngin án kampavíns

Þar sem umræður um Hvalfjarðargöngin ber upp með reglulegu millibili hér á blogginu mínu þá vil ég minna á eftirfarandi atriði sem ég var og er enn ósáttur við varðandi þessi jarðgöng.

Ég sá aldrei skynsemina í því hvar gögnunum var valin staður. Að velja Hnausaskersleiðina sem var dýrari kosturinn skildi ég aldrei. Ef Kiðafellsleiðin hefði verið valin hefðu göngin orðið kílómetri styttri og leiðin frá Reykjavíkur til Akureyrar hefði stytts um níu kílómetra. Af hverju vildu menn ekki ódýrari göng og styttingu leiðarinnar til Akureyrar?

Ég var heldur ekki sáttur við þá miklu áhættu sem var tekin með því að hefja gangnagerð undir fjörðinn án nauðsynlegra jarðtæknirannsókna. Aðeins var boruð ein rannsóknarhola í landi að sunnanverðu. Hvergi í heiminum hefur verið ráðist í jafn umfangsmikla framkvæmd á grundvelli jafn lítilla rannsókna. Vegagerðin hefur verið að skoða möguleika á því að þvera Kleppsvíkina með göngum. Þar er gert ráð fyrir að bora 15 til 20 rannsóknarholur á þeirri leið. Ég er sáttur við það. Þar er staðið rétt að undirbúningi. Hitt var bull.

Verktakar sem ætluðu að bjóða í Hvalfjarðargöngin á sínum tíma hættu við, töldu verkið og áhættusamt vegna þeirra takmörkuðu rannsókna sem lágu fyrir. Þessi mikla áhætta þýddi að þau tvö tilboð sem bárust voru mjög há. Sprengdur rúmeter í Hvalfjarðargöngunum var til dæmis 50% dýrari en rúmeterinn í aðrennslisgöngum Sultartangavirkjunar sem unnin voru á svipuðum tíma.

Að ekki sé minnst á þann gríðarlega fjármagnskostnað sem fallið hefur aukalega á þetta verk vegna þess að það er eignarlaust félag sem er eigandi þeirra og tekur öll lánin. Ef Vegagerðin hefði verið falin gerð gangana þá hefði þessi fámagnskostnaður verði minnst tvöfalt lægri. Vegagerðin/ríkið hefði fengið miklu hagstæðari lánakjör en hlutafélag sem var án ríkisábyrgðar að gera göng. Kostnaður  almennings sem borgar þessi göng, hefði verið miklu lægri ef staðið hefði verið að gerð þeirra með hefðbundnum hætti og þau fjármögnuð gegnum fjárlög.

Þá skildi ég aldrei að gerð gangana væri kölluð einkaframkvæmd. Þegar Ríkið, Vegagerðin, sveitarfélögin í Hvalfirði og Sementsversmiðjan sem var 100% í eigu ríkisins stofna saman hlutafélag um að gera jarðgöng er það þá "einkaframkvæmd"? Ríkið lét síðan þetta félag sitt fá án útboðs einkarétt á þverun Hvalfjarðar og heimild til gjaldtöku að vild.

Rangar eru þær fullyrðingar að ríkið hafði ekki haft efni á að fjármagna þessi gögn í gegnum fjárlög. Á þeim árum sem liðin eru frá gerð þessara ganga þá er ríkið búið eða er að gera fern önnur göng og í ofanálag borga upp allar sínar skuldir og fylla lífeyrissjóð opinberra starfsmanna af peningum. Sjóð sem átti að vera gegnumstreymissjóður. Nei, nægir peningar voru til og hafa verið til að fjármagna þessi göng með hefðbundnum hætti ef vilji hefði verið fyrir hendi.

Verst af öllu finnst mér þó að þarna skuli hafa verið hent út í ystu myrkur þeim gildum sem allar okkar framkvæmdir í vegagerð höfðu byggst á. Það að taka upp veggjald á þessum eina stað á öllu landinu er í algjörri andstöðu við allt það sem Sjálfstæðisflokkurinn hafði áður staðið fyrir í Íslenskri pólitík. Á grundvelli okkar gömlu gilda var innheimt gjald á eldsneyti og bíla. Því dýrari sem bíllinn var og því meir sem ekið var því meira er borgað í skatt. Þessar skatttekjur hafa verið það miklar að þær hafa einnig verið notaðar í annað. En á grundvelli þessa skattstofns og á grundvelli þess félagslega jafnréttis sem hér var í hávegum haft voru allar brýrnar yfir Svartá í Svarárdal byggðar. Einnig brúin yfir Jökulsá Austari að einum bæ, Merkigili. Sömuleiðis fjallvegurinn að fjórum bæjum á Rauðasandi fyrir Vestan. Öllum þessum gildum var fórnað þegar "Íslenski Thatcherisminn" var innleiddur í vegagerð á Íslandi. Ég hef frá upphafi hafnað þessum "Thatcherisma" og margir hafa hafnað mér vegna þess. Það verður svo að vera.

Það fellst mikið félagslegt ranglæti í því að skattleggja með þessum hætti einn landshluta umfram aðra. Slík mismunun er óþolandi. Þennan skatt átti aldrei að leggja á og þennan skatt á að fella niður strax. Þar eru siðblindir menn sem sjá ekki ranglæti í þessari gjaldtöku.

Þá leyfi ég mér að benda þeim sem áhuga hafa á að lesa meira um "Hvalfjarðargöngin án kampavíns" á annan stað hér á blogginu mínu þar sem þessi göng eru til umræðu og á gömlu heimasíðuna mín en þar er að finna þessar fimm greinar sem ég hef skrifað um málið.

http://fhg.blog.is/blog/fhg/entry/711516/

http://www.simnet.is/fhg/index_files/Page2550.htm

 

Kattaþvottur Seðlabankastjóra.

Dapurlegt er að lesa þetta yfirklór Ingimundar Friðrikssonar seðlabankastjóra. Vorið 2006 féll Íslenska krónan um 25% í kjölfar gagnrýni ýmissa erlendra aðila, m.a. Danske Bank. Þar voru á ferð aðilar sem af velvild og vinsemd voru að vara stjórnvöld og almenning á Íslandi við þeirri helreið sem Íslensku bankarnir voru þá á. Í framhaldi lokuðu margar stærstu lánastofnanir heims  dyrum sínum á Íslensku bankana. 

Ekkert gerði Seðlabankinn með þessar viðvaranir og vísað þeim frá sem hverjum öðrum þvættingi. Þetta ár lækkaði Seðlabankinn bindiskyldu bankana hér heima og afnam hana í erlendum útibúum þeirra. Á helreið Íslenska bankakerfisins á þessum krítíska tímapunkti þá sló Seðlabankinn undir nára í stað þess að taka í taumana og spyrna við fótum.

Þegar Íslensku bankarnir gátu ekki fengið meiri lán í erlendum bönkum til að halda áfram að stækka þá hófu þeir, í boði og með blessun Seðlabanka Íslands og ríkisstjórnarinnar, að safna sparifé almennings í Evrópu inn á innlánsreikninga sína og buðu bestu innlánskjör sem þekkst hafa í Evrópu frá lokum seinni heimstyrjaldarinnar. Íslensk þjóð mun súpa seiðið af því bulli um ókomin ár. Í stað þess að taka í taumana og spyrna við fótum slær Seðlabankinn enn á ný undir nára.

Menn miða upphaf þessarar miklu kreppu við júlí eða ágúst 2007. Í september það ár var farið að gæta lausafjárþurrðar hjá Íslensku bönkunum. Í október 2007 voru allir Íslensku bankarnir hættir að geta lánað almenningi hér á landi til kaupa á íbúðarhúsnæði. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar það gerðist?

Fyrir ári síðan, í febrúar 2008, var staðan orðin þannig að fjármögnunarfyrirtæki bankana gátu ekki lengur boðið einstaklingum upp á bílalán. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar það gerðist?

Frá vorinu 2006 hefur fjöldi aðila varað við hruni bankana. Flestir þeirra höfðu hér engra hagsmuna að gæta og voru í vinsemd og virðingu að vara stjórnvöld og almenning við fyrirsjáanlegu bankahruni. Stjórnvöld, bankarnir og Seðlabankinn vísuðu öllum slíkum aðvörunum á bug með skætingi. Ráðamenn létu þá hafa eftir sér ótrúleg ummæli. Þessum aðilum bent á að fara í endurmenntun, þeir kallaðir öfundarmenn og þar fram eftir götunum. Hringdi engum viðvörunarbjöllum í Seðlabankanum þegar allar þessar aðvaranir allra þessara góðu manna streymdu á þriðja ár inn í Seðlabankann?

Stærsta spurningin í mínum huga er þó af hverju bönkunum var ekki sett svipað lagaumhverfi og er t.d. á hinum Norðurlöndunum. Í lögum flestra annarra landa er  að finna eftirfarandi lagaákvæði.

• Bönkum er bannað að eiga í fyrirtækjum á samkeppnismarkaði.
• Einstaklingar og fyrirtæki sem eiga meira en 1% til 2% í banka er bannað að eiga í öðrum fyrirtækum á samkeppnismarkaði.
• Bankar sem eru fyrirtæki með ríkisábyrgð í formi þess að Seðlabankinn er lánveitandi þeirra til þrautavara er bannað að hagnast meira en sem nemur 15% af eigið fé á ári. Ef hagnaður er meiri á að minnka vaxtamun eða þjónustugjöld. Þannig er komið í veg fyrir að bankar féfletti almenning og fyrirtæki.
• Starfsmönnum banka sem gegna stjórnunarstöðum er bannað að eiga hlutabréf í fyrirtækum á samkeppnismarkaði.

Ég spyr, af hverju gerði Seðlabankinn og stjórnvöld ekkert í því að setja á bankana lög og reglur svipuðum þeim sem gilda í öðrum löndum?  Þessi afglöp eru að kosta Íslenska þjóð slíka fjármuni að það þarf fleiri en eina kynslóð Íslendinga til að greiða þær skuldir. 

Að seðlabankastjóri komi nú og skýli sér á bak við gjaldþrot eins banka úti í Bandaríkjunum er lákúra. Það gjaldþrot var kannski kornið sem fyllti mælinn en sá mælir var þá þegar orðin barmafullur.

Axlaðu þína ábyrgð á gjalþroti Íslenska bankakerfisins Ingimundur Friðriksson seðlabankastjóri og segðu af þér.

Engir embættismenn hafa á lýðveldistímanum brugðist Íslenskri þjóð jafn illa og stjórnendur Seðlabankans nema ef vera skildi stjórnendur Fjármálaeftirlitsins.

 

Áherslur okkar í Norræna Íhaldsflokknum í ríkisfjármálum og hvaða lög við viljum setja á fjármálastofnanir má finna hér.

 

Örlög bankanna réðust með falli Lehman Brothers