Efnahagslífið um allan heim er að taka flugið á ný.

Hvar sem borið er niður þessa dagana þá er stóra myndin sú að efnahaglífið um alla heim er að rétta úr kútnum. Á þriðja ársfjórðungi þessa árs, á ársfjórðungnum sem markar ár frá bankahruninu, þá var hagvöxtur á öllum helstu efnahagssvæðum heimsins.

Hér á Íslandi en við fórum einna verst út úr efnahagshruninu þar er samdráttur í landsframleiðslu mikill, 6%, en minni er spár gerðu ráð fyrir, 9%.

Atvinnuleysi á árinu hefur verið minna, 7% - 8%, en spár gerðu ráð fyrir.

Ég held við Íslendingar megum vel við una hvernig okkur er að takast að snúa okkur út úr þessari djúpu kreppu.

Ef atvinnulífið nær að halda sjó með þessum hætti næsta árið og takist okkur að ná hér inn nýjum atvinnutækifærum, hvort sem það eru gagnaver, einkarekin sjúkrahús, álver eða hvað annað sem skapar hér nýjar tekjur þá er framtíðin björt.

Það þarf ekki mikið að koma til þannig að hér fari allt í gang á ný.

Eina hættan sem að okkur stafar í dag eru þau lán og þær skuldir sem Seðlabankinn og ríkið eru að taka og ætla sér að axla. Hér á ég við lánin sem Seðlabankinn vill taka hjá Alþjóða gjaldeyrissjóðnum, AGS, og síðan Ieesave skuldbindingarnar sem ríkið vill axla.

Ef við tökum á okkur Icesave skuldbindingarnar og tökum þessi lán frá AGS þá lítur staðan miklu verr út.

Ég óttast að Seðlabankinn sólundi þessum lánum sem tekin verða hjá AGS og Icesave skuldbindingarnar verði okkur óviðráðanlegar.

Fengi ég einhverju um ráðið þá yrðu ekki tekin frekari lán hjá AGS og innistæður Landsbankans bara tryggðar upp að 20.887 evrum per reikning. Þá værum við að standa við okkar alþjóðlegu skuldbindingar og engin gæti ásakað okkur um annað. Vitað er að eignir Landsbankans munu örugglega duga til að tryggja allar innistæður á öllum reikningum upp að 20.887 evrum þó þær dugi ekki til að tryggja allar innistæður að fullu eins og nú stendur til að gera.

Tökum ekki meiri lán hjá AGS og komum okkur út úr þessu Icesave máli án þess að það falli króna á skattgreiðendur á Íslandi.

Þá mun okkur farnast vel.

Við sem þjóð erum að taka of mikla áhættu með því að samþykkja Icesave í þeirri mynd sem nú liggur yfir Alþingi. Ef forseti synjar þá gilda lögin um Icesave frá því í sumar með öllum fyrirvörunum Alþingis í fullu gildi.

Stöðvum Icesave málið í núverandi mynd og skorum á forsetann að synja lögunum staðfestingar sjá hér: http://indefence.is/.

 

Mynd: Við Skerjafjörðinn, 1.11.09..

 

Mikill samdráttur

Getur nokkur forseti hunsað áskorun frá 20% til 25% þjóðarinnar?

Undirskriftarsöfnun InDefence á netinu er nú komin í tæp 25.000 manns. Um 12% þjóðarinnar hafa skorað á forsetann að staðfesta ekki lögin um ríkisábyrgð á Icesave samningnum. Með sama áframhaldi verður fjöldi undirskrifta um jól orðin 20% - 25% þjóðarinnar.

Í drögum að lögum um þjóðaratkvæðagreiðslu er gert ráð fyrir að 10% þjóðarinnar geti kallað á að mál fari í slíka atkvæðagreiðslu.

Verði þetta niðurstaðan að það safnast um 25.000 til 30.000 undirskriftir, þ.e. 12% til 15% atkvæðisbærra manna, þá á ég ekki von á því að forsetinn neiti að staðfesta lögin.

Safnist hins vegar tvöfalt fleiri undirskriftir, 50.000 til 60.000, eða sem samsvarar því að fimmtungur til fjórðungur þjóðarinnar skrifi undir áskorun InDefence og skori á forsetann að staðfesta ekki lögin þá er forsetaembættið komið í mikil vandræði.

Að ganga fram hjá áskorun 20% til 25% atkvæðabærra manna er eitthvað sem engin Íslenskur þjóðkjörinn forseti getur gert. Sérstaklega í ljósi þeirrar hefðar sem þessi sami forseti skapaði þegar hann neitaði að staðfesta fjölmiðlalögin hér fyrir fáum árum.

Safnist áfram undirskriftir á lista InDefence með sama hætti og verið hefur þá gæti vel farið svo að þessi undirskriftasöfnun muni valda straumhvörfum í þessu máli. Málið verði þá tekið úr höndum þingsins og sett í hendur forseta og þjóðarinnar.

Vegna þeirrar hefðar sem núverandi forseti skapaði þegar hann neitaði að undirrita fjölmiðlalögin þá er það bara þannig að hann verður að taka tillit til áskorunar eins og þessarar. Hann getur vel litið svo á að 10% til 15% sé ekki nægjanlega margir til að hann fari að synja þessum lögum staðfestingar en þegar fjöldi áskorenda er orðin 20% til 25% þjóðarinnar þá lendir hann í miklum vandræðum með hvað hann á að gera.

Ef forsetinn, æðsti yfirmaður Lýðveldisins og eini trúnaðarmaður þjóðarinnar sem þjóðin fær að kjósa í beinni kosningu, verður ekki við vilja 20% til 25% þjóðarinnar, það yrði til þess að forsetaembættið setti mikið niður. Svo mikið niður að ég tel að embættið muni aldrei ná sér eftir það. Það mun aldrei ná sér eftir það að hafa ekki svarað kalli 20% til 25% þjóðarinnar sem óska eftir að fá að kjósa um ákveðið mál í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ég tel að eftir slíka meðferð á þjóðinni þá verði allar líkur á, í það minnsta ríkjur vilji til, að embættið í núverandi myndi verði þurrkað út þegar væntanlegt stjórnlagaþing leggur drög að nýju stjórnskipulagi á Íslands.

Nú þegar um 12% atkvæðisbærra manna hefur undirritað áskorun til forsetans þá aukast líkurnar með hverri nýrri undirskrift á því að forsetinn verði að synja lögunum staðfestingar, hvort sem forseta líkar betur eða verr. Mín tilgáta er sú að þessi mörk í þessu máli sé um 20% til 25% þjóðarinnar.

Engin forseti getur horft fram hjá og ekki tekið tillit til áskorunar frá 20% - 25% atkvæðisbærra Íslendinga.

Á meðan það bætast við undirskriftir á listann hjá InDefence (http://indefence.is/) þá lifir enn von.

Mynd: Við Skerjafjörðinn, 1.11.09.

 

„Ekkert mál hentar betur"

Á nú að fela það í 80 ár að okkar helstu stjórnmálamenn og embættismenn þáðu mútur?

"Allt að 80 ára leynd mun hvíla á viðkvæmum upplýsingum sem rannsóknarnefnd Alþingis hefur haft til meðferðar í tengslum við skýrslu um bankahrunið. Um er ræða upplýsingar sem snerta launakjör einstaklinga og rekstur fyrirtækja. Forseti Alþingis segir að þetta muni ekki rýra gildi skýrslunnar". Þetta kemur fram í frétt á visir.is um málið.

Ef ég ætlaði að hylma yfir og fela það að greiðslur / mútur hafi átt sér stað frá fyrirtækjum til stjórnmálamanna eða embættismanna þá myndi ég gera það með þeim hætti sem hér er lýst.

Nú er það svo að stjórnmála- og embættismenn eru opinberir starfsmenn og launakjör þeirra hafa ekki verið og eru ekki trúnaðarmál. Þeir fá laun samkvæmt opinberum kjarasamningum. Af hverju á nú að fela það í 80 ár hvaða fjárhæðir hafa verið lagðar inná þeirra persónulegu reikninga á undanförum árum? Hvað er verið að fela?

Er það svo að það hafa komið reglulega eða óreglulega háar fjárhæðir frá bönkunum eða fyrirtækum þeim tengdum eða öðrum aðilum inn á persónulega reikninga okkar helstu lykilmanna og kvenna í stjórnmálunum og stjórnsýslunni?

Ég var einmitt að bíða eftir því að Rannsóknarnefnd Alþingis kvæði upp úr með það hvort okkar helstu stjórnmála- og embættismenn hefðu þegið mútur. Um það hefur gengið þrálátur orðrómur í mörg ár. Ljóst er á öllu að rannsóknarnefndin hefur kannað þetta mál, eðlilega.

Niðurstaða þeirrar rannsóknar er sú að Alþingi vill að þær niðurstöður verið lokaðar niðri í skúffu í 80 ár.

Hvaða upplýsingar eru svo viðkvæmar, upplýsingar er varða persónuleg fjármál / launkjör opinberra starfsmanna að það þarf að setja á þær 80 ára leynd?

Er nokkuð annað sem kemur til greina en að rannsóknin hafi sýnt að okkar æðsta fólk hafi þegið ýmsar greiðslur, greiða og gjafir, með öðrum orðum mútur, og þetta sama forystufólkið sameinast nú um að þessu verði öllu leynt næstu 80 árin?

Ég neita að trúa því að þetta fólk komist upp með að leyna þessum upplýsingum!

Í hvernig samfélagi hef ég búið í öll þessi ár?

Á spillingin hér sér engin takmörk og teygir hún anga sína um alla stjórnsýsluna og inn í forystu allra flokka á Alþingi?

Mynd: Við Skerjafjörðinn, 1.11.09.