Á að skoða þá eða skjóta þá?

Hvernig nýtum við þessa auðlind sem hvalastofnarnir við Ísland eru best til lengri tíma litið? Hvort mun gefa meira í aðra hönd, að skoða hvalina eða skjóta þá?

Hvort eigum við að láta sjávarútvegsfyrirtækjunum eða ferðaþjónustufyrirtækjunum það eftir að nýta þessa auðlind?

Ferðaþjónustan segir að á síðasta ári hafi 115.000 manns farið í hvalaskoðunarferðir og um 200 manns hafi af þessu atvinnu.

Sjávarútvegurinn segir að hvalveiðar muni skapa 200 til 300 störf.

Báðir þessir atvinnuvegir skapa okkur gjaldeyri. Eins og staðan er í dag mun nýting hvalastofnanna skapa álíka mörg störf hvort heldur sem hvalir eru skoðaðir eða skotnir.

Framtíð hvalveiða við Ísland er ótrygg. Hverjir eru vaxtamöguleikarnir? Hverjar eru söluhorfurnar? Þá er stofnkostnaðurinn við að "græja" samfélagið í slíkar veiðar hár. Endurnýja þarf skip, vinnslur og veiðarfæri. Er í raun forsvaranlegt að fara í miklar fjárfestingar vegna atvinnugreinar þar sem jafn mikil óvissa ríkir um sölu á afurðunum? Ekki myndi ég þora að lána eða hætta mínu fé í þessa atvinnugrein.

Framtíð hvalaskoðunar er björt. Þetta er ung atvinnugrein sem hefur vaxið gríðarlega ár frá ári. Þar er ekkert nema vöxtur og auknar tekjur framundan ef horft er til þess hve vinsælar slíkar ferðir eru víða erlendis. Það eina sem getur komið í veg fyrir að þessi grein ferðamennskunnar blómstri á komandi árum og að boðið verði upp á hvalaskoðunarferðir víðar um land eru veiðar. Menn óttast að veiðar kenni skepnunum að hræðast menn og báta.

Mitt mat er það, horft til lengri tíma, að ferðaþjónustan muni skapa okkur meiri tekjur ef hún fær að nýta hvalastofnana en ef sjávarútvegsfyrirtækjunum er látið eftir að nýta þá.

Við munum hagnast meira á því að skoða hvalina en skjóta þá.

Látum því ferðaþjónustunni eftir að nytja hvalastofnana við Ísland.

Sjá stefnu Norræna Íhaldsflokksins í nýtingu náttúruauðlinda okkar.

Ákvörðun um hvalveiðar stendur

Jöklabréfin voru í raun ríkistryggð. Þjóðin skuldar 400 milljarða vegna þeirra.

Ég er þess dagana að jafna mig á enn einu sjokkinu. Í þetta sinn eru það Jöklabréfin. Ég er að átta mig á því að þessi Jöklabréf voru í raun ríkistryggð. Seðlabankinn ætlar að greiða þeim sem voru í þessum viðskiptum allt sitt fé til baka. Þeir sem stunduðu þessi viðskipti tapa ekki stærstum hluta af sínu fé eins og aðrir lánadrottnar gömlu bankana.

Jöklabréfin eru skuldabréfaútgáfa erlendra banka í íslenskum krónum og íslenskra banka í evrum. Bankarnir skipta síðan á bréfum þannig að erlendi bankinn fær evrur og íslenski bankinn fær krónur. Okkur er sagt að þetta hafi ekkert með íslenska skattgreiðendur, ríkið eða Seðlabankann að gera. Þannig voru þessi Jöklabréf alltaf kynnt í fjölmiðlum.

Þessi gjörningur með Jöklabréfin gekk fyrir sig eins og lýst er hér fyrir ofan nema að það gleymdist alltaf að segja okkur frá því að íslensku bankarnir fóru með þessar krónur og fjárfestu fyrir erlenda eigendur þeirra í ríkistryggðum skuldabréfum, húsnæðisbréfum eða lögðu þær inn á ríkistryggða innlánsreikninga hjá Seðlabanka eða viðskiptabönkunum. Erlendum eigendum Jöklabréfanna var því tryggð há ávöxtun ásamt því að peningarnir þeirra voru geymdir í öruggu skjóli ríkisábyrgðar.

400 milljarðar króna komu inn í landið með þessum hætti. Útlendingar keyptu ríkistryggð skuldabréf fyrir 270 milljarða. Þeir peningar runni því inn í Seðlabankann. Þetta fé hlýtur Seðlabankinn að hafa þurft að ávaxta. Ekki þurfti ríkið á því að halda. Því hlýtur Seðlabankinn að hafa lánað viðskiptabönkunum þetta fé. Það fé sem Seðlabankinn lánaði bönkunum er væntanlega allt gufað upp. 70 milljarðar eru á eindaga núna 1. júní. Það lendir væntanlega á þjóðinni að borga upp þessi ríkistryggðu bréf og innlánsreikninga sem eru í eigu þessara útlendinga.

Með öðrum orðum íslenski hluti Jöklabréfanna var í raun með ríkisábyrgð og það er að lenda á þjóðinni að greiða þau upp.

Til samanburðar má nefna að erlendar skuldir heimilanna í landinu eru um 130 milljarðar. Landsvirkjun og hin orkufyrirtækin skulda 500 milljarða.

Á síðustu árum hefur Íslenska þjóðin verið skuldsett fyrir eftirfarandi:

• Banki í einkaeign veðsetur þjóðina á tveim árum fyrir 1.000 milljarða vegna innlánsreikninga sem hann var að safna í útlöndum.
• Ríkið er látið ábyrgjast Jöklabréfaútgáfu einkabanka upp á 400 milljarða.
• Fiskveiðiauðlindin er sameign þjóðarinnar, hana er búið að veðsetja í dag fyrir 500 - 900 milljarða. Árlegar vaxtagreiðslur eru 70 milljarðar. Aflaverðmæti upp úr sjó 2007 voru 136 milljarðar.

Í september síðastliðnum kom forsætisráðherra þáverandi og fullyrti að ríkissjóður væri skuldlaus.

Það er ótrúlegt að einkaaðilum skuli hafa tekist að skuldsetja þjóðina með þessum hætti. Þeir sem bera á því ábyrgð, faglega og pólitískt, hljóta að verða látnir axla hana.

 

Vill semja um krónubréfin